Informatief

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) definieert vrouwelijke genitale verminking als elke handeling waarbij de uitwendige vrouwelijke genitaliën gedeeltelijk of volledig worden verwond of verwijderd om niet-medische redenen VGV wordt beoefend als een culturele of tribale gewoonte die genderongelijkheid in stand houdt. Momenteel op grote schaal toegepast in Afrika ten zuiden van de Sahara, het Midden-Oosten en in mindere mate Azië. Bovendien wordt het momenteel ook nog eens gepraktiseerd onder Europese immigranten VGV wordt meestal in eigen land uitgevoerd, door een tribale beoefenaar met een mes of scheermesje, en zonder verdoving. Wereldwijd hebben ongeveer 200 miljoen meisjes te maken gehad met VGV, op verschillende leeftijden, variërend van jonge kinderjaren tot adolescentie.

VGV brengt een of meer verminkingen met zich mee die variëren met verschillende regio's en culturen . Deze procedures zijn als volgt onderverdeeld: Type I: gehele of gedeeltelijke verwijdering van de uitwendige clitoris en clitorishoed; Type II: type I plus het geheel of gedeeltelijk verwijderen van de kleine schaamlippen; Type III (infibulatie): volledige of gedeeltelijke verwijdering van de kleine en grote schaamlippen, gevolgd door het sluiten van de wond, met uitzondering van een kleine cutane opening voor urineren en menstruatiebloed. Later kan de wond worden geopend voor geslachtsgemeenschap en bevalling; en Type IV: elke andere procedure die de vrouwelijke geslachtsdelen verwondt en wordt uitgevoerd zonder medische rechtvaardiging (2).

Prevalentie in Nederland

Op 1 januari 2018 schatte Pharos dat er in totaal 41.000 besneden vrouwen in Nederland waren en dat 4.200 meisjes het risico liepen een besnijdenis te ondergaan tussen 2018 en 2038 (Pharos, 2019). Van deze 41.000 vrouwen hebben 15.000 naar schatting de meest ernstige vorm ondergaan (infibulatie). Deze meisjes en vrouwen zijn voornamelijk afkomstig uit Somalië, Egypte, Ethiopië, Eritrea, Soedan en de Koerdische regio in Irak.

De huidige wetenschappelijke richtlijnen en standpunten met betrekking tot de gezondheidszorg van vrouwen na VGV verschillen tussen Europese landen. Zo blijft in het Verenigd Koninkrijk en Nederland de vraag of reconstructie na VGV raadzaam is een

onderwerp van discussie. In Frankrijk en Zweden staat dit echter helemaal niet ter discussie en wordt clitorale reconstructie zelfs volledig vergoed

Critici

In de geneeskunde zijn eigenlijk twee stromingen de “Critici” en de voorstanders,  De Critici  wat vaak overeenkomt met de gevestigde  orde van Medici giet er een vaak sausje overheen van onvoldoende wetenschappelijk onderbouwing, te risicovol, te veel complicaties…En dat is naar mijn idee niet helemaal terecht. Er is zo veel informatie over te vinden. Deze hersteloperaties zijn in de wereld al heel veel malen uitgevoerd. Neem alleen al die Franse uroloog, Pierre Foldès, di nota bene in The Lancet heeft gepubliceerd Hij heeft meer dan 5000 vrouwen geopereerd! Bovendien is het orgaan toch al beschadigd en maak je eigenlijk alleen het littekenweefsel los en brengt een de clitoral stomp, die veel groter is dan de meeste mensen denken naar de oppervlakte.

Eigenlijk vind wij die reactie van de gevestigde medische wereld onderdeel van de koloniale gedachte. We veroordelen deze praktijken namelijk met z’n allen wel. We noemen het een grove schending van de mensenrechten en het wordt door het Westen gezien als een criminele daad. Het oordeel is: Het is slecht wat je ouders je aangedaan hebben. Maar als puntje bij paaltje komt, zeggen we: maar ja, je moet er maar mee leren leven…en wij weten wat het beste voor je is. We laten ze dus eigenlijk in de kou staan. Deze vrouwen zijn als jong meisje zijn besneden en hadden geen keuze. Die zouden ze nu wel kunnen hebben als we dat conservatisme en neo-kolonialisme als medische wereld wat meer los zouden laten.

 De kritiek op de bestaande literatuur is dat in de hierachie van bewijs die de basis vormt van de systematiek van Evidence-Based Medicine deze laag scoort. Er zitten ook haken en ogen aan het sterven naar steeds meer en harder bewijs. Het problem is dat niet alle vormen van zorg zich goed laat onderzoeken op deze manier. De belemeringen kunnen methodolgisch, financieel en ethisch zijn.  De reconstructie of herstel van besneden vrouwen is geen prioriteit. Daarnaast speelt mee dat de besneden vrouwen van de eerste generatie hier in Nederland vaak uit een lagere sociale klasse komen en geen vuist hebben. Ze zijn simpelweg niet belangrijk genoeg. Maar van de 30.000 besneden vrouwen in Nederland wil nog altijd naar mijn schatting 10% een operatie.